Trudne warunki do wprowadzania implantów występują najczęściej w tylnych odcinkach wyrostka zębodołowego szczęk, ponieważ w wyniku pneumatyzacji zatok (z wiekiem) oraz gdy brakuje zębów, dochodzi do zaniku wyrostka.
Jedną z metod, która umożliwia nam stosowanie implantów, w tych właśnie okolicach, jest podnoszenie dna zatoki szczękowej i wprowadzanie kości autogennej lub biomateriałów w przestrzeń powstałą, między dnem zachyłka zębodołowego zatoki szczękowej, a uniesioną błoną śluzową wyścielającą ten zachyłek.
Podniesienie dna zatoki szczękowej stwarza nowe możliwości leczenia implantologicznego, gdyż umożliwia wprowadzenie wszczepów, w trudnych warunkach anatomicznych, zwłaszcza w bocznych odcinkach w obrębie szczęki.
W sytuacji, gdy dochodzi do utraty zębów, kość wyrostka zębodołowego ulega zanikowi, czemu sprzyja dodatkowo pneumatyczny rozrost zatoki szczękowej. Dochodzi do sytuacji klinicznej, w której nie ma możliwości przeprowadzenia prawidłowej rekonstrukcji braków zębowych za pomocą implantów.
Rozwiązaniem w tej sytuacji jest zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej, tzn. planowe zmniejszenie jej objętości, zwiększając tym samym bazę kostną niezbędną do osadzenia implantów zębowych. Jest to najbardziej skuteczna metoda terapii, w przypadku zaniku wyrostka zębodołowego w bocznym odcinku szczęki. Brak kostny uzupełniany jest preparatem Bio-Oss lub wiórami kostnymi, pobranymi z innej okolicy Pacjenta.
Dodaj komentarz